آدم کوکی

به نام خدای آدم های کوکی

همه ی ما آدم های کوکی هستیم،

کوک می شویم، کاری انجام می دهیم و پتانسیلمان تمام می شود و دوباره برای چیزی دیگر کوک می شویم.

انگیزه ها ما را کوک می کنند، تا وقتی بچه هستی یک بستنی چنان کوکت می کند که حاضری هر کاری انجام دهی تا به آن برسی.

بزرگ تر که می شوی با یک دوچرخه برای درس خواندن کوک می شوی، کمی بیشتر که رنگارنگی فصل ها را می بینی دیگر برای چیز های کوچک کوک نمی شوی، دنبال چیز های بزرگ می گردی دنبال آدم های بزرگ دنبال زندگی های بزرگ و پر زرق و برق، چشمت که به چشمک های این دنیا می خورد مست و خیره می شوی و چنان کوک می شوی که گویا تا به حال اینگونه کوک نشده بودی، چنان انرژی پتانسیلی درونت ذخیره می شود که می خواهی همه ی دنیا و زیبایی هایش را فتح کنی...

اما...

بدا به حال کسی که دیگر کوک نشود...

او که تا ته زرق و برق این دنیا رفته و سیاهی مویش را داده و سپیدی گرفته و جوانی داده و پیری گرفته...

او دیگر کوک نمی شود

او مرده است...

گرچه علائم حیاتی داشته باشد.