روزانه ی اول من

به نام خدای امروز من...

دوست دارم بنویسم دوست دارم سکوتم را در این مجازگونه ی دنیایی فریاد کنم...

گاهی به لفظ قلم و گاهی به محاوره, مهم نوع نوشتار نیست مهم فریادیاست که  در واقع به سر دادنش مشغولم اما فاهمه ای برای درکش نمی بینم... 

کلماتم را به باد این دنیا می سپارم تا شنونده ای آنها را بگیرد و نوش جان کند...

کاش بشنوید و کاش بفهمید...

کاش بفهمید در این دنیای پر زرق و برق و قشنگی حال ما خراب است و به دنبال خوب شدن حالمانیم با انتقال تجربه هامان...

به امید مفید بودن

به امید شنیدهشدن